سکانسی از یک نمایشنامه

نمیدونم واقعا چی مهمه ،خوب هر زمانی توی یه شرایط خاص میتونه هر چیزی مهم باشه. این آرامش و مسیر روبه رو، زندگی که فرصت خوشحال بودن به آدم میده با زنده بودن ،بقیش رو باید خودمون بسازیم زنده بودن خودش یه فرصته هر کاری دوس داری ،به هر چیزی علاقه داری تا فرصت هست انجام بده قطعا با علاقه رفتن مسیر رو هم لذت بخش میکنه گذشته از لذت رسیدن با این همه مشغله ذهنی و شلوغی روز و کارها یه زمانی هست که حس میکنی هیچی نیست .خالی فکر میکنی چیکار کنم! یه دغدغه پیدا کنم ،